معرفی آثار فرهنگی از وظایف نخبگان و نویسندگان فرهنگی هر سرزمینی است . اما گاه معرفی آثار فرهنگی ، علاوه بر ارزش معنوی ، ارزش مادی آنها را نیز به دیگران می شناساند و سودجویان را آگاه می کند و نشانی و نقشة آثار را در اختیار آنان می گذارد . نمونه ای که بتازگی شنیده ام :

در امامزاده جعفر رامشه ، یک باب در چوبی منبت وجود داشت . دکتر جمشید صداقت کیش در ماهنامة رامشه ایها ( ش 8 اسفند 1384 ) مقاله ای دربارة جغرافیای تاریخی رامشه نوشت و دربارة آن در چوبی نیز نوشت .

دوست گرامی آقای امیر حسینی از اهالی رامشه به من خبر داد که از روز شنبه 3 تیر 1385 این در مفقود شده و از مکان آن اطلاعی نداریم . از یابنده و مطلع خواهشمند است گمشده را به امامزاده برگردانده و مژدگانی دریافت دارد . عکس گمشده را در گالری کاتبان ببینید :

جالب است که دکتر صداقت کیش در معرفی در نوشته بودند :

" این در اگرچه از لحاظ کنده کاری و منبت بسیار عالی نیست ، اما ارزش هنری دارد ."

که آنهم نتوانست دزدان را منصرف کند . امید می رود معرفی کنندگان آثار فرهنگی از هرگونه تبلیع برای آثار خودداری کرده تا در جای خود محفوظ بمانند .